در باره اینكه نباید اعتناء نمود بكسی كه دین را آلت و ابزار دنیا قرار داده

397.وَ قَالَ (علیه السلام) :لِعَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ رَحِمَهُ اللَّهُ وَ قَدْ سَمِعَهُ يُرَاجِعُ الْمُغِیرَةَ بْنَ شُعْبَةَ كَلَاماً دَعْهُ يَا عَمَّارُ فَإِنَّهُ لَمْ يَأْخُذْ مِنَ الدِّینِ إِلَّا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُّنْيَا وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَّسَ عَلَى نَفْسِهِ لِيَجْعَلَ الشُّبُهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ .

امام علیه السّلام چون شنید عمّار ابن یاسر رحمه اللّه به سخن مغیرة ابن شعبه پاسخ مى دهد (در باره اینكه نباید اعتناء نمود بكسی كه دین را آلت و ابزار دنیا قرار داده) باو فرمود: 1-  اى عمّار،  

ص1277

مغیرة را بخود گزار (به سخنانش اعتناء مكن) زیرا او از دین نگرفته و نیاموخته مگر چیزى كه دنیا را باو نزدیك كرده است (چیزیكه بدرد دنیایش مى خورد) و با قصد (دانسته) بر خود مشتبه ساخته تا شبهات (نادرستیهایى كه بحقّ و درست مانند) را بهانه خطاها و لغزشهایش قرار دهد (خلاصه بدین معتقد نیست پس بحث در اینگونه شبهات براى آنست كه كفر و نفاقش فاش نشود و امر دنیایش منظّم باشد).